ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ομιλία του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Χρήστου Παπουτσή, στη Βουλή σε επίκαιρη ερώτηση σχετικά «με την απόδοση ευθυνών για την επίθεση εναντίον του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου», από τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα και του ανεξάρτητου Βουλευτή κ. Γιάννη Δημαρά
Κύριοι και κύριοι συνάδελφοι,
Το γεγονός του σοβαρού τραυματισμού ενός πολίτη, ενός ανθρώπου πρώτα – πρώτα, αλλά και δημοσιογράφου που παρευρισκόταν και κάλυπτε μία συγκέντρωση στην Αθήνα, είναι αυτό καθ’ αυτό τραγικό γεγονός.
Ιδίως μάλιστα για έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό που ενδέχεται, θέλω να ελπίζω ότι θα ξεπεράσει το πρόβλημά του, αλλά πάντα όμως υπάρχει και το απευκταίο να του αφήσει μόνιμη βλάβη.
Θέλω, λοιπόν πρώτα απ’ όλα, στον άνθρωπο να εκφράσω την συμπαράστασή μου, στον κ. Κυπραίο και στην οικογένειά του και να εκφράσω τις ευχές μου για ταχεία και πλήρη ανάρρωση.
Πέρα όμως από το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, ανακύπτουν και ερωτηματικά ως προς τις συνθήκες υπό τις οποίες προκλήθηκε αυτός ο τραυματισμός και ως προς τους υπαιτίους.
Και βεβαίως, να μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία ότι όχι μόνο θα υπάρξει πλήρης διερεύνηση αλλά εφόσον προσδιοριστούν οι υπεύθυνοι η τιμωρία θα είναι και πάρα πολύ αυστηρή.
Σας διαβεβαιώνω δε, ότι πρώτος απ’ όλους είμαι εγώ προσωπικά που ενδιαφέρομαι να διερευνηθεί και να διαλευκανθεί αυτή η συγκεκριμένη υπόθεση. Διότι εάν επέλθει το απευκταίο αποτέλεσμα, δηλαδή εάν η βλάβη στην ακοή του κ.Κυπραίου κριθεί ότι είναι μόνιμη, τότε μιλάμε για μια βαριά σωματική βλάβη, η οποία τιμωρείται ως κακούργημα από τον ποινικό νόμο, ενώ πειθαρχικά – εφ’ όσον προκύψουν ευθύνες του συγκεκριμένου αστυνομικού οργάνου – επισύρει απόταξη από το Σώμα της Αστυνομίας.
Πριν όμως φτάσουμε εκεί, απαιτείται η διαπίστωση πέραν πάσης αμφιβολίας του τι ακριβώς συνέβη στο συγκεκριμένο περιστατικό. Αυτό είναι αρμοδιότητα της Πολιτείας, όλων μας, όχι της Κυβέρνησης, όχι του Υπουργού, όλων μας και της Βουλής των Ελλήνων που έχει την ευθύνη για την εφαρμογή των νόμων και τη συνεχή παρακολούθηση για την εφαρμογή της έννομης τάξης. Η Πολιτεία, λοιπόν, έχει δύο δρόμους. Ο ένας, είναι η Δικαιοσύνη. Ο άλλος, είναι η εσωτερική έρευνα στην αστυνομία.
Προσωπικά δεν γνωρίζω αν ο κ.Κυπραίος έχει υποβάλει κάποια μήνυση ή καταγγελία.
Επιτρέψτε μου να σας πω ότι προσωπικά και να εμείνω σε αυτό – ότι δεν γνωρίζω αν ο κ. Κυπραίος έχει υποβάλει μια μήνυση ή καταγγελία όπου ενδεχομένως να καταθέτει συγκεκριμένα στοιχεία και λεπτομέρειες για το συμβάν.
Η αρμόδια αστυνομική διεύθυνση ακριβώς για αυτό το λόγο έχει αποστείλει σχετικό ερώτημα προς την Εισαγγελία Αθηνών, η οποία όμως δεν έχει ακόμη απαντήσει.
Γνωρίζω, όμως, ότι η Αστυνομία διεξάγει εσωτερική έρευνα, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν τα δικά της όργανα φέρουν ευθύνη.
Μάλιστα, επειδή ο παθών, ο κ. Κυπραίος, έχει καταθέσει αγωγή στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών διεκδικώντας χρηματική αποζημίωσή, και επειδή σ’ αυτή περιγράφεται –στην αγωγή, όχι στην μήνυση κ. Δημαρά, στην αγωγή – η διάπραξη αδικημάτων που επισύρουν την ποινή της απόταξης, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μετά από δύο εβδομάδες αν θυμάμαι καλά, η αρχικώς διαταχθείσα προκαταρκτική εξέταση στην αστυνομία, μετετράπη σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση.
Η διενέργεια δε αυτής ανατέθηκε σε ανώτερο αξιωματικό και μέσα από αυτήν θα συγκεκριμενοποιηθούν και θα εξατομικευθούν οι όποιες ευθύνες. Φυσικά, εξυπακούεται ότι θα ενεργοποιηθούν οι συνέπειες του νόμου.
Και επαναλαμβάνω, υπενθυμίζω όπως ανέφερα και προηγουμένως, ότι οι συνέπειες του νόμου είναι η απόταξη.
Είμαι απόλυτα βέβαιος γνωρίζοντας τη δημοκρατική ευαισθησία τόσο του Προέδρου του κ. Τσίπρα και τη δική σας κ. Δημαρά, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα συναινούσατε στην απόταξη ενός ανθρώπου χωρίς να είναι πλήρως αποδεδειγμένη η ευθύνη του. Μέχρι όμως να ολοκληρωθούν οι έρευνες αυτές που θα φέρουν στο φως αποδείξεις ή έστω κάποιες ισχυρές ενδείξεις για το ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι υπαίτιοι του συμβάντος, οφείλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι με βάση το δημοκρατικό μας καθήκον πρώτα από όλα και την ανθρωπιά μας, ως άνθρωποι, να είμαστε φειδωλοί και να μην προτρέχουμε.
Η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για τέτοιου είδους συμβάντα σε καμία περίπτωση δεν προηγείται, αλλά έπεται της έρευνας.
Τα λέω αυτά, γιατί έχω την αίσθηση ότι ορισμένες φορές μέσα στην ανάγκη μας να καταδικάσουμε τη βία, καμία φορά προτρέχουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα πριν ολοκληρωθεί η έρευνα.
Πιστεύω όμως ότι σε καμία περίπτωση στην παρούσα φάση δεν μπορεί κανείς να εκφέρει κρίση επί των επίμαχων γεγονότων, ιδιαίτερα βασιζόμενος μόνο στην καταγγελία και τα περιστατικά τα οποία αναφέρονται στην αγωγή. Γιατί όπως γνωρίζετε, είναι διαφορετικός ο τρόπος απόδειξης της αλήθειας, διερεύνησης της αλήθειας στις περιπτώσεις αγωγής και στις περιπτώσεις μήνυσης.
Και φυσικά είμαι απόλυτα βέβαιος, αλίμονο αν ήταν διαφορετικά και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ κάτι τέτοιο ούτε για τον κ. Τσίπρα, ούτε για τον κ. Δημαρά – ότι θα αποδεχόντουσαν σε επίπεδο αρχής την όποια καταγγελία ως θέσφατο. Ποτέ η Δημοκρατία και η Αριστερά δεν δέχτηκε την καταγγελία ως θέσφατο.
Αντίθετα, την αλήθεια αναζητούσε μέσα από συνεχείς προσπάθειες, από αγώνες πάντα μέσα από έρευνα και από διαφάνεια. Όμως αυτό που ισχύει για εμάς τους πολιτικούς ισχύει για τη Δικαιοσύνη.
Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ισχύει πρώτα από όλα και πάνω από όλα για τους θεσμούς της Δικαιοσύνης, που οφείλουν να υπακούουν σε αρχές όπως το τεκμήριο της αθωότητας ή το δικαίωμα όλων των πλευρών να ακουστούν πριν δικαστούν όπως αυτό θεσπίζεται από το άρθρο 20 του Συντάγματος .
Για αυτό θα πρότεινα, παρά το γεγονός ότι και εγώ προσωπικά επιθυμώ διακαώς να μάθω τι συνέβη ακριβώς στο περιστατικό και έχω πολλούς λόγους, γιατί χαίρομαι που ο κ. Δημαράς το υπενθύμισε αλλά και ο Πρόεδρος κ. Τσίπρας, όταν εγώ είπα ότι χρειαζόμαστε μια διαρκή πορεία εκδημοκρατισμού στο εσωτερικό της Αστυνομίας και απόλυτο σεβασμό στους κανόνες εμπλοκής όπως προβλέπονται από τους νόμους του κράτους και το Σύνταγμα, τότε λοιδορήθηκα.
Λοιδορήθηκα από ένα μεγάλο μέρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, πρωτοστατούντων δε, και ορισμένων συναδέλφων του κ. Κυπραίου, δημοσιογράφων, που σήμερα κατά τα άλλα υπερασπίζονται το αντίθετο ή σπεύδουν να αποδεχθούν τη μία ή την άλλη πλευρά.
Ακούσαμε πολλούς αυτή την περίοδο. Αλλά αυτό που ακούσαμε αυτή την περίοδο ήταν οι ίδιοι οι οποίοι καταγγείλανε εμένα, όταν τόλμησα να πω ότι χρειαζόμαστε μια συνεχή προσπάθεια για να επιμείνουμε και να ενισχύσουμε τον εκδημοκρατισμό στα Σώματα Ασφαλείας. Και ότι οι πάντες πρέπει να επιμείνουμε στην πειθαρχία στα Σώματα Ασφαλείας στη βασική αποστολή τους, που είναι η τήρηση του Συντάγματος, η εφαρμογή των νόμων και η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.
Γι αυτό, λοιπόν, θα έλεγα ότι πρέπει να είμαστε σχετικά προσεκτικοί αλλά απολύτως αποφασισμένοι να τιμωρήσουμε υπευθύνους όπου εντοπιστούνε και να αποκαταστήσουμε και να φωτίσουμε την αλήθεια, δικαιώνοντας εκείνους, στην προκειμένη περίπτωση τον κ. Κυπραίο, ή οποιονδήποτε άλλο θίγεται από την αυθαιρεσία των Σωμάτων Ασφαλείας ή του οιονδήποτε οργάνου της τάξης.
Όσον αφορά στο σκέλος της ερώτησή σας σχετικά με τις εγγυήσεις για τις συνθήκες εργασίας των δημοσιογράφων, είναι κι αυτό ένα θέμα για το οποίο θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο. Παρά το γεγονός ότι δεν το αναφέρατε στον πρώτο σας σχολιασμό. Πρώτα από όλα, βεβαίως, δεν αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Αλλά ο σεβασμός εκ μέρους της κυβέρνησης προς το δημοσιογραφικό λειτούργημα είναι δεδομένος και αδιαμφισβήτητος.
Είναι όμως πάνω απ’ όλα καθήκον των ίδιων των δημοσιογράφων να υποβάλουν συγκεκριμένες προτάσεις τους για να καταλήξουμε στα πρόσφορα μέτρα. Γιατί, προφανώς και συμφωνώ μαζί σας δεν μπορεί να παραμείνει αυτή η κατάσταση ως έχει, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους αλλά και για τους φωτορεπόρτερς, με τους οποίους είχα επίσης την ευκαιρία να συζητήσω. Λέω λοιπόν, εγώ γιατί δεν θα μπορούσαν οι δημοσιογράφοι και ειδικά οι φωτορεπόρτερς να φορούν ειδικά διακριτικά γιλέκα, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, στην κάλυψη τέτοιων γεγονότων, έτσι ώστε να είναι αντιληπτό από όλους ότι αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή εργάζονται και ότι είναι διαπιστευμένοι για να καλύψουν κάποιο συγκεκριμένο γεγονός.
Το ίδιο ισχύει και για τους φωτορεπόρτερς και για κάθε άλλη ειδικότητα που μπορεί την ώρα μιας διαδήλωσης να εκτελεί τα καθήκοντά της, να εργάζεται.
Αυτά όμως είναι ζητήματα στα οποία απαιτείται να αναπτυχθεί ένας δημόσιος διάλογος από όλες τις επαγγελματικές ομάδες, ώστε να επιτευχθεί μία κοινή συμφωνία και να εφαρμοστεί ταχύτατα.
Όσον αφορά τέλος στο ερώτημα ποιες είναι οι προθέσεις μας αναφορικά με την αναθεώρηση της χρήσης των χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Προσωπικά δεν θα ήθελα να υπάρχουν ούτε χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, ούτε δακρυγόνα, ούτε τίποτα. Το ερώτημα όμως είναι τι γίνεται, ποια είναι τα μέσα της συντεταγμένης Πολιτείας προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά βίας οι δυνάμεις που είναι επιφορτισμένες για τη διασφάλιση της τάξης και της των δικαιωμάτων των πολιτών. Ποια είναι τα μέτρα. Γι’ αυτό το λόγο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ανακοίνωσα ότι το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας εξετάζει με βάση όλη τη διεθνή εμπειρία, όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις με στόχο τη χρησιμοποίηση αποτελεσματικών, αλλά ταυτόχρονα όσο το δυνατόν περισσότερο πιο ήπιων μέσων ελέγχου της βίας με τους λιγότερους κινδύνους για την ακεραιότητα και τη ζωή των πολιτών.
Φυσικά, η χρήση των μέσων αυτών, είναι αυτονόητο ότι πρέπει και να υπακούει στην αρχή της αναλογικότητας. Επομένως, θεωρώ ότι είναι ευθύνη, όχι μόνο του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, όχι μόνο της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Τάξης αλλά του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Κυβέρνησης και της Βουλής, να διαμορφώσουμε από κοινού ένα πλαίσιο αποδεκτό με βάση τους νόμους και το σύνταγμα της χώρας μας, έτσι ώστε η Πολιτεία και οι δυνάμεις που είναι επιφορτισμένες με τα καθήκοντα αυτά, να έχουν στη διάθεσή τους τα μέσα εκείνα τα οποία είναι αποδεκτά από τη δημοκρατική συνείδηση των πολιτών και από το κοινωνικό σύνολο. Πιστεύω ότι σε αυτή την προσέγγιση όλοι μπορούμε να βρούμε λύσεις. Με ανοιχτό και καθαρό πνεύμα και με γνώση του τι ακριβώς συμβαίνει στις άλλες χώρες.
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ:
Καταιγιστικός ο λόγος τόσο του κ. Τσίπρα όσο και του κ. Δημαρά. Συμμερίζομαι όμως την αγωνία τους γιατί γνωρίζω τη δημοκρατική τους ευαισθησία. Φυσικά, δεν συμμερίζομαι την προσπάθεια κυρίως του κ. Τσίπρα να αποδομήσει και το ΠΑΣΟΚ επί τη ευκαιρία. Πολλά είναι τα σχόλια που με κάνουν κ. Πρόεδρε να αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να επανέλθουμε στους παλαιότερους κανονισμούς της Βουλής, προκειμένου να αναπτύσσεται ο διάλογος εντός της αίθουσας χωρίς το όριο του χρόνου, προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα να απαντάει κανείς επί της ουσίας σε επικοινωνιακού τύπου εκφραζόμενα επιχειρήματα. Γι’ αυτό λοιπόν θα προσπαθήσω μέσα στο χρόνο τον οποίο διαθέτω να δώσω ορισμένες απαντήσεις στα επικοινωνιακού χαρακτήρα, σχόλια.
Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, κ.Τσίπρα, υπηρετούν ένα αξιακό πλαίσιο. Από το 1974 – που συμμετείχαμε σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή στην δημοκρατική πολιτική ιστορία της χώρας μας- και μέχρι σήμερα το ίδιο . Είτε είναι υπουργοί, είτε δεν είναι. Αυτό αφορά τη δημοκρατία, τη δημοκρατική αλληλεγγύη, το συμφέρον της πατρίδας, μα πάνω από όλα και πρώτα από όλα τον πολίτη και τον άνθρωπο. Ο καθένας βεβαίως μπορεί να εκλαμβάνει με διαφορετικό τρόπο την ευθύνη του απέναντι στην κοινωνία και στο κράτος. Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να εκλαμβάνει με διαφορετικό τρόπο τις ερμηνείες της οικονομικής, της κοινωνικής και της παγκόσμιας συγκυρίας που επιβάλλουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η χώρα. Ουδείς ψόγος επ’ αυτού. Αλλά όχι όμως και να αποδεχόμαστε την κριτική την οποία τόσο εύκολα εκστομίζετε ότι το αξιακό μας πλαίσιο έχει αντικατασταθεί από το αξιακό πλαίσιο του μνημονίου.
Και μάλιστα, μια ημέρα πριν από την 3η του Σεπτέμβρη όπου ακριβώς ο δημοκρατικός ελληνικός λαός θυμάται εκείνη τη στιγμή, την ιστορική στιγμή της ίδρυσης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος και αναλογίζεται τη μεγάλη προσφορά στην ελληνική κοινωνία, στην οικονομία μας, στην πρόοδο της χώρας και στα μεγάλα επιτεύγματα. Μη ξεχνάτε, όσο κι αν προσπαθήσετε να κάνετε κάποιους γύρω σας να το ξεχάσουν – αν και είναι προφανές ότι ούτε εσείς ο ίδιος δεν το ξεχνάτε- ότι δεν υπάρχει μεγάλη, κορυφαία στιγμή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που να μην έχει ταυτιστεί με τις προσπάθειες αυτού του χώρου, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, με τις προσπάθειες του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη και σήμερα του Γιώργου Παπανδρέου. Αδικείτε λοιπόν τον εαυτό σας, τη μνήμη σας και την πολιτική σας παρουσία όταν επιχειρείτε τέτοιου είδους παραλληλισμούς και ταυτίσεις.
Τώρα, όσον αφορά το σχόλιο σας για την κ. Διαμαντοπούλου και την αναφορά της στο Λεωνίδα Κύρκο το εκλαμβάνω απλώς ότι ίσως έχετε κάποια μικρή ενόχληση όταν ακούτε το όνομα Λεωνίδας Κύρκος. Ίσως.
Ιδιαίτερα, την αναφορά τη συγκεκριμένη στον τελευταίο του αποχαιρετισμό, γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν ήταν αναφορά, η οποία αφορούσε ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το σύνολο της Βουλής. Αφορούσε συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες επιλέγουν στην πολιτική τους πρακτική, στη δράση τους και στις δραστηριότητές τους, τη βία. Αυτές τις πολιτικές δυνάμεις αφορούσε και προφανώς αυτήν την αναφορά έκανε η κ. Διαμαντοπούλου. Δεν ξέρω βέβαια γιατί σας ενόχλησε προσωπικά, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή ήταν η αναφορά και όλοι γνωρίζουμε σε ποιους ακριβώς απευθυνόταν και ο Λεωνίδας Κύρκος.
Τώρα όσον αφορά τα θέματα, τα οποία μου θέσατε για τα χημικά και για τα οποία μου ζητήσατε μια συγκεκριμένη απάντηση.
Στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής όταν παρουσίασα τον απολογισμό και λυπάμαι που δεν έχετε ενημερωθεί για τον απολογισμό, τον πολιτικό απολογισμό κ.Δημαρά. Γιατί πολιτικό απολογισμό κάνω εγώ. Τον επιχειρησιακό τον έκανε ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Τον πολιτικό τον κάνω εγώ. Επί τη ευκαιρία, επειδή έρχεται και επανέρχεται αυτό το θέμα, να είσαστε απολύτως βέβαιος, κ. Δημαρά, Υπουργός Δημόσιας Τάξης δύσκολα θα είχα αναλάβει. Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ανέλαβα σε αυτήν την κυβέρνηση. Τα καθήκοντα αυτού του Υπουργού έχω αναλάβει, με μια Γενική Γραμματεία Δημόσιας Τάξης. Αυτή τη διάκριση σας παρακαλώ πολύ να τη συγκρατήσετε σε ότι αφορά στη δική μου πολιτική συμπεριφορά. Γιατί βλέπω ότι πολλοί εξ ημών -και λυπάμαι να το πω – από εκείνους οι οποίοι διαμορφώνουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τη συνείδηση των πολιτών, επιχειρούν πολύ συστηματικά τον τελευταίο καιρό να ταυτίζουν εμένα και την πολιτική μου διαδρομή με την οποιαδήποτε αυθαιρεσία, του οποιουδήποτε αστυνομικού ο οποίος αποτελεί σε κάθε περίπτωση εξαίρεση του γενικού κανόνα από την αστυνομία των χιλιάδων αστυνομικών, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν το νόμο, την τάξη και να προστατεύσουν τα δικαιώματα των πολιτών.
Τα λέω αυτά γιατί κάπου πρέπει να συνεννοηθούμε. Διαβάζω μάλιστα εδώ και έχω εδώ την ερώτησή σας, την οποία και εσείς και ο κ. Τσίπρας υπογράψατε, ταυτόσημη. Λέτε στην πρώτη φράση “στις 15 Ιουνίου κ. Υπουργέ «επιτύχατε» τον πρωταρχικό σας σκοπό, δηλαδή την απρόσκοπτη λειτουργία της Βουλής”. Τι εννοείτε ακριβώς; Ότι δεν ήταν δικός σας σκοπός η λειτουργία της Βουλής;
Οφείλω να σχολιάσω γιατί ακούω μια κριτική, τη στιγμή μάλιστα που σε αυτήν εδώ την αίθουσα και από αυτό εδώ το βήμα επανειλημμένως είχα δηλώσει ποια ήταν η πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης για όλη την περίοδο, όχι μόνο για την 15η Ιουνίου, αλλά για τις 40 μέρες που ήταν ο κόσμος εδώ απέξω. Η πολιτική κατεύθυνση προς τις δυνάμεις ασφαλείας ήταν μια και καθαρή. Δεν υπήρχε δεύτερη. Αυτοσυγκράτηση, προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, δηλαδή προστασία του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, προστασία του δικαιώματος του κάθε εργαζόμενου να διαδηλώσει, αλλά σε καμία περίπτωση όχι στη βία. Άμεση αντίδραση στη βία και στην καταστροφή. Αυτά τα δήλωσα από το βήμα της Βουλής επανειλημμένως.
Την ημέρα πριν ξεκινήσουν τα γεγονότα, δηλαδή, το πρωί της ίδιας μέρας από το βήμα της Βουλής αναφέρθηκα στις ανακοινώσεις του κ. Μίκη Θεοδωράκη, οι οποίες είχαν δημοσιευτεί στην εφημερίδα ΑΥΓΗ εκείνης της ημέρας και των οποίων κατέθεσα αντίγραφο στη Βουλή.
Όχι, κ. Τσίπρα, εκείνη την ημέρα ήταν μόνο στην ΑΥΓΗ, στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ως αποτέλεσμα της δικής μου καταγγελίας. Γιατί, εκείνη την ημέρα, πριν, επαναλαμβάνω, το οποιοδήποτε επεισόδιο, όταν επί 40 μέρες οι αστυνομικοί φωτογραφίζονταν με τα παιδιά και τα λουλούδια παντού σε ολόκληρο το Σύνταγμα, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης διατύπωσε τη δήλωση, η οποία δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, στην οποία μιλούσε για τους πραίτορες του Παπουτσή οι οποίοι θα αιματοκυλήσουν την Αθήνα. Που το ήξερε ο κ. Θεοδωράκης;
Αυτό σε άλλες εποχές για τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους άλλων εποχών στη δημοσιογραφία, στην πολιτική, στο συνδικαλισμό θα ήταν προβοκάτσια και θα είχε καταγγελθεί ως προβοκάτσια. Το κατήγγειλα στη Βουλή και ουδείς αντέδρασε.
-κ. Α. Τσίπρας: Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης προβοκάτορας κ. Υπουργέ;
-κ. Χρ. Παπουτσής: Δεν κατάλαβα. Γιατί είναι στο απυρόβλητο ο Μίκης Θεοδωράκης; Με συγχωρείτε κ. Τσίπρα. Επιμένω να λέω ότι η συγκεκριμένη δήλωση, η οποία αφορούσε τα επεισόδια και προανήγγειλε επεισόδια ήταν μια σηματοδότηση για τη βία, η οποία υπήρχε την επόμενη μέρα. Και δεν υπήρχε κανείς ούτε από το δικό σας πολιτικό χώρο, που καλύπτετε τέτοιου είδους πρακτικές, δεν υπήρχε καμία καταγγελία, από πού κι ως πού. Ποιος είναι λοιπόν ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; Ποιος είναι, ο οποίος αναφέρεται σε έναν υπουργό της κυβέρνησης λέγοντας ότι εκείνος πυροδοτεί τη βία; Από πού κι ως πού; Με τι στοιχεία;
Δεν είναι πολίτης αυτής της χώρας; Δεν είναι πολίτης; Δεν έχει ευθύνες απέναντι στην κοινωνία;
Και ρωτώ τα πολιτικά κόμματα, και το δικό σας κόμμα κ. Τσίπρα, το οποίο εκφράζεται πολιτικά και ιδεολογικά από την ΑΥΓΗ, ρωτώ ποια ήταν η αντίδραση του; Καμία. Αντίθετα στη διατύπωση της ερώτησης σας, συνεχίζετε παρακάτω και μιλάτε για τη βάρβαρη, ανελέητη και αυθαίρετη αστυνομική βία τις μέρες εκείνες. Ήμουν ο πρώτος ο οποίος μίλησα για τις υπερβολές των αστυνομικών δυνάμεων. Ήμουν ο πρώτος που μίλησα και εκφράστηκα επ’ αυτού, ασκώντας κριτική για εκείνους, οι οποίοι ξεπέρασαν τους κανόνες εμπλοκής. Αλλά ήμουν εκείνος και δυστυχώς μόνος, ο οποίος εδώ από το βήμα της Βουλής μίλησα για τις κροτίδες των φιλάθλων, σε εισαγωγικά φιλάθλων, οι οποίες ρίχθηκαν με σχέδιο απέναντι στους αστυνομικούς.
Γι’ αυτές βέβαια κανείς άλλος δεν πήρε είδηση, κανείς άλλος δεν άκουσε τίποτα, κανείς άλλος δεν μίλησε, κανείς δεν μίλησε για τις μολότοφ, κανείς δεν μίλησε για τα μάρμαρα εκτός αν θεωρούμε βεβαίως, και συνεχίζετε και σήμερα δύο μήνες μετά, να θεωρείτε ότι οι αστυνομικοί ήταν εκείνοι, οι οποίοι πήραν εντολή για να διαλύσουν το πλήθος.
Και σας ρωτώ λοιπόν εγώ γιατί δεν είχαν πάρει εντολή επί σαράντα ημέρες. Γιατί επί σαράντα ημέρες δεν πήραν εντολή να διαλύσουν το πλήθος. Γιατί; Γιατί ακριβώς, η πολιτική κατεύθυνση και η εντολή που είχαν από τη φυσική και την πολιτική τους ηγεσία ήταν μία και μοναδική. Αυτοσυγκράτηση και προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών. Γιατί αυτό επιτάσσει το σύνταγμα. Γιατί αυτό επιτάσσει ο νόμος τον οποίο υπηρετούν.
Αυτό ακριβώς κ. Δρίτσα, είναι το οποίο έχω πει επανειλημμένως ότι ερευνάται και σε αυτό θα αποδοθούν ευθύνες. Όχι δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι. Όλοι γνωρίζουν ότι λέω το εννοώ. Όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Με την ευκαιρία θέλω να πω ότι η διαδικασία του εκδημοκρατισμού της Αστυνομίας, της εξαφάνισης των όποιων αντιδημοκρατικών θυλάκων , που είχαν δημιουργηθεί στο παρελθόν, αυτή θα συνεχιστεί με αποφασιστικότητα. Και εδώ, ζητώ την υποστήριξη της Βουλής και όλων των κομμάτων. Γνωρίζω, γιατί είχα συνάντηση με τον κ. Τσίπρα επί αυτού και δημοσίως μάλιστα τον ευχαρίστησα για την υποστήριξή του για αυτό το συγκεκριμένο θέμα. Ζητώ όμως από όλους, γιατί δεν μπορεί να γίνεται η Αστυνομία, δηλαδή ο μηχανισμός του κράτους ο οποίος σύμφωνα με το σύνταγμα καλείται σε ορισμένες περιπτώσεις να ασκήσει νόμιμη κρατική βία, πάντοτε βεβαίως, με τις εισαγγελικές προτροπές και με τις εισαγγελικές οδηγίες, να γίνεται αντικείμενο είτε κομματικής αντιπαράθεσης, είτε οι όποιες αυθαιρεσίες να γίνονται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης και ταυτόχρονα να γενικεύονται και να ακυρώνεται η προσπάθεια του συνόλου των αστυνομικών δυνάμεων.
Εξ άλλου ήδη, μόλις προχθές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης, επιτέλους, θέλω να πω για να μην σχολιάσω αλλιώς τις καθυστερήσεις της δημόσιας διοίκησης και του κράτους. Επιτέλους χθες δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως η σύσταση του Γραφείου για την Αντιμετώπιση των Περιστατικών Αυθαιρεσίας. Λυπάμαι, δεν είναι ευθύνη δική μου. Υπάρχει το Συμβούλιο Επικρατείας, άλλα Υπουργεία, Γενικά Λογιστήρια, Δημόσια Διοίκηση, Εθνικό Τυπογραφείο. Εν πάση περιπτώσει δημοσιεύτηκε. Τις επόμενες ημέρες θα αρχίσει η συγκρότησή του. Επομένως, η Πολιτείας μας θα έχει ακόμα ένα μηχανισμό με τον οποίο θα μπορεί με ανεξάρτητη γνώμη να επιλαμβάνεται περιστατικών αυθαιρεσίας.
Τέλος, όσον αφορά την ανθρώπινη διάσταση της περίπτωσης του κ. Κυπραίου, για την οποία συμμερίζομαι πλήρως και την ευαισθησία του κ. Δημαρά και του κ. Τσίπρα, θέλω να σας πω ότι αυτή η υπόθεση έχει συγκινήσει τους πάντες.
Τους πάντες. Τόσο εγώ όσο και ο συνάδελφός μου Ηλίας Μόσιαλος, όσο και ο συνάδελφός Ανδρέας Λοβέρδος, έχουμε επανειλημμένες συζητήσεις για το πώς θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε θετικά προκειμένου να διευκολύνουμε την αποκατάσταση της υγείας και της ακοής του κ. Κυπραίου, όπως θα κάναμε βεβαίως και με οποιονδήποτε άλλο πολίτη αλλά και ιδιαίτερα και για τον κ. Κυπραίο, λόγω ακριβώς και του λειτουργήματός του, στο οποίο έχουμε εκ των πραγμάτων μια ευαισθησία. Παρ΄όλα αυτά όμως επειδή ακριβώς η υπόθεση αυτή, όπως σας εξήγησα, βρίσκεται σε μια δικαστική διαδικασία, όπου το κράτος για να μπορέσει να αναλάβει τις ευθύνες του πρέπει να πιστοποιήσει τις πραγματικές ευθύνες. Κι αυτό πρέπει να προκύπτει όχι από τη δική μου πολιτική βούληση αλλά να προκύπτει από την ίδια τη δικαιοσύνη.
Για αυτό το λόγο δεν είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε αμέσως στο εύλογο ερώτημα των κ. συναδέλφων αλλά την ίδια στιγμή όπως βλέπετε -είναι η πρώτη φορά που ανακοινώνω τέτοιου είδους συζητήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της Κυβέρνησης- κρατηθήκαμε μακριά από την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της ευαισθησίας μας, όπως θα έκαναν άλλοι. Και θα παραμείνουμε μακριά. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι οι προσπάθειές μας θα συνεχιστούν. Σας ευχαριστώ.
