10-05-2007:Ομιλία του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως κ. Βύρωνα Πολύδωρα στην Επιτροπή Μετανάστευσης, Προσφύγων και Δημογραφίας της Βουλής

 

Προσέρχομαι ενώπιόν σας, για να εισφέρω μερικές σκέψεις στην συζήτησή μας για τη μετανάστευση στις μέρες μας και για τη μετανάστευση στη χώρα μας.

 

Συγχαίρω την πρωτοβουλία της κας. Παπαδημητρίου και της Εθνικής Επιτροπής Μετανάστευσης της Ελλάδος. Χαίρομαι ιδιαίτερα να επικοινωνώ με τους συναδέλφους του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η ανταλλαγή των ιδεών, των εμπειριών, των προτάσεων και των λύσεων είναι ό,τι χρειάζεται η Ευρώπη, ίσως και η Παγκοσμιότητα συνολικά. Να διαγνώσουμε καλά το πρόβλημα και να προσεγγίσουμε τις λύσεις. Ιδιαίτερη σημασία βρίσκω στο γεγονός ότι η λύση από το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι προϋπαγορευόμενη και είναι λύση ανθρωπισμού και ανθρωπιάς.

 

Για την πληρότητα της ενημέρωσης, σας λέω ότι το θέμα της μετανάστευσης εδώ στην Ελλάδα – δεν ξέρω εάν ελέχθη κυρία Πρόεδρε – το διαχειριζόμαστε έτσι όπως είναι ο καταμερισμός των αρμοδιοτήτων περί Υπουργείων.

 

Επίσης, εγώ συνεργάζομαι με σας, με το Συμβούλιο της Ευρώπης, γιατί είχαμε την επίσκεψη και την ενημέρωση στην αρμόδια Επιτροπή πριν από λίγες μέρες. Συνεργάζομαι με την Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες. Συνεργάζομαι με τους ομoλóγους όλων των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – του Συμβουλίου δηλαδή – για τα θέματα της μετανάστευσης. Εκεί, πολύ σοβαρός γνώστης και θα έλεγα και χαράκτης πολιτικής είναι ο Franco Frattini,  ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και υπεύθυνος για θέματα Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης. Ασφαλώς, εσωτερικά, εγώ συνεργάζομαι με το Ινστιτούτο της Μεταναστευτικής Πολιτικής και με τον κύριο Καμίνη, ο οποίος είναι ο ombudsman για τα ανθρώπινα δικαιώματα εδώ (ενν. τον Συνήγορο για την Ίση Μεταχείριση, κ. Γιώργο Καμίνη). Αυτό είναι το Νομοθετικό πλαίσιο των εργασιών και των δραστηριοτήτων.

 

Tί έχω να σας προσφέρω εγώ σ΄αυτή την ενημέρωση. Έχω δύο κεντρικούς κορμούς σκέψεως. Ο ένας ο κορμός ο ανθρωπιστικός, που καταλαμβάνει τα 9/10 της φροντίδας μας. Ο ανθρωπιστικός κορμός σκέψης είναι: όσοι μετανάστες υποδεχόμαστε, να έχουν το απόλυτο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διευκολύνσεων πάνω στα ανθρώπινα ζητήματα. «Κανένας μετανάστης» λέμε -και εμείς στην Αστυνομία και το Υπουργείο Εσωτερικών και τα άλλα συναρμόδια Υπουργεία που σας είπα- «κανένας μετανάστης να μην έχει την ελάχιστη έκπτωση στα ανθρώπινα, κοινωνικά και δικονομικά του δικαιώματα από έναν Έλληνα πολίτη». Αυτό είναι το δόγμα της πολιτικής μετανάστευσης του Κράτους, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και σ΄ αυτήν την κατεύθυνση λειτουργούμε.

 

Το νέο που θέλω να σας πω: είμαστε πάνω από 10% η μετανάστευση στην Ελλάδα. Πάνω από 10 % του πληθυσμού! Αυτό είναι βάρος. Είμαστε στα όριά μας. Ζητούμε την κατανόηση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ζητούμε την κατανόηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα ζήτημα για την Ευρώπη, για τα κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι να απαντήσουν – εγώ δεν είμαι σε θέση να απαντήσω- στο όριο των αντοχών. Στο όριο των αντοχών κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Δεν τις έχω τις απαντήσεις.

 

Και το πρόβλημά μου είναι ότι δεν τις έχω τις απαντήσεις ούτε στα αστυνομικά μέτρα. Να σας πω γιατί: την μια στιγμή, όταν έρχεται ένα ταλαίπωρο πλοιάριο με επιβαίνοντες σε αυτό ανθρώπινες δυστυχίες, κάποιος θα πει αστυνομικά –όχι εγώ- να τους απαγορεύσουμε τον πλου. Και την ίδια ώρα, ή από τυχαίο γεγονός ή από τέχνασμα των επιβατών, το βουλιάζουν το πλοιάριο. Οπότε, η πρώτη σκέψη του ακτοφύλακα να του αποτρέψει τον πλου ξεχνιέται και στη θέση αυτής της σκέψης μπαίνει ο ανθρωπισμός, ο απόλυτος ανθρωπισμός να τους σώσουμε, να τους περιθάλψουμε, να τους φροντίσουμε και θα δούμε τί θα γίνει στη συνέχεια. Αυτό γίνεται σε όλο το φάσμα της αστυνόμευσης. Λέω στους Ευρωπαίους συναδέλφους μου και στην Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν έχω αστυνομική λύση» και είναι αφελής όποιος νομίζει ότι έχει αστυνομική λύση. Γι΄ αυτό η Ελλάδα ακολούθησε το δρόμο της ανθρώπινης προσέγγισης. Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ η διαδικασία της νομιμοποίησης.

 

Διότι, πρέπει να ξέρετε ότι – συζητώ ας πούμε με φίλους μου από την Γερμανία, συζητώ ας πούμε με φίλους μου από την Σουηδία ή από το Βέλγιο- η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ χώρα υποδοχής νομίμων μεταναστών εργασίας, οικονομικής συνδρομής. Πριν από το 1990 – το ξέρετε αυτό το όριο- είχαμε μερικές δεκάδες χιλιάδες Φιλιππινέζες για οικιακές βοηθούς και είχαμε και μερικές εκατοντάδες νομίμων μεταναστών από την Αίγυπτο για τα εργοστάσια και από μερικές Βαλκανικές χώρες για την καρποσυλλογή. Αυτό ήταν το μεταναστευτικό υλικό που διαχειρίζονταν η χώρα μας πριν από το 1990. Μετά το 1990 ανετράπησαν τα πάντα.

 

Δυο τελευταίες σκέψεις. Είμαι ευτυχής, γιατί διαχειρισθήκαμε το μεταναστευτικό ρεύμα των –όπως λέω εγώ- uninvited visitors -το λέω χαϊδευτικά- από τη γείτονα Αλβανία. Ήταν μαζική “εισβολή”, τους υποδεχθήκαμε, το βάρος και την πίεση την αντέξαμε προσέφεραν στην εθνική οικονομία και ήρθε σε ένα σημείο ισορροπίας. Και από τις γειτονικές Βαλκανικές χώρες σε μερικά ποσοστά χαμηλά- όχι σαν την Αλβανία που είχαμε πραγματικά μια μαζική είσοδο- δεχθήκαμε ένα μικρό αριθμό σχετικά με την Αλβανία που και αυτό τον ισορροπήσαμε. Μάλιστα τώρα με την Βουλγαρία και τη Ρουμανία που είναι 27 τα μέλη της Ε.Ε., το πράγμα έχει ισορροπήσει πολύ. Αλλά ακόμη πολύ προωθημένα βήματα παίρνουμε με την Αλβανία. Γιατί αυτό το πληθυσμιακό, το μεταναστευτικό πλήθος των γειτόνων μας είναι σε καλή κατάσταση ισορροπίας και κοιτάμε να ικανοποιήσουμε τα περισσότερα από τα ζητήματα πρακτικής, ανάγκης και ωφέλειας, όπως προκύπτουν από τα Υπουργεία που σας είπα προηγουμένως: Εσωτερικών για τη νομιμοποίηση, Υγείας για τυχόν προβλήματα υγείας και Εργασίας – Απασχόλησης. Είναι καλή η εικόνα μας.

 

Η μεγάλη αναφορά που δίνω προς την Ύπατη Αρμοστεία -και σας αφορά γιατί είσαστε οι φροντιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- είναι η υπόθεση του ασύλου. Η υπόθεση του ασύλου έχει μια καλή στατιστική εξέλιξη, πολύ ικανοποιητική, μπορούμε να την πάμε καλύτερα, αλλά έχουμε αποδεικτικές δυσκολίες. Η καλή στατιστική εξέλιξη με συγχωρείται που κινείται σε χαμηλά επίπεδα, αλλά είναι υψηλότερα πολλών άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Το 2003 εκδώσαμε – χορηγήσαμε τέσσερα (4) άσυλα και 31 για ανθρωπιστικούς λόγους, σύνολο 35. Το 2004, 11 άσυλα και 43 για ανθρωπιστικούς λόγους. Το 2005, 39 και 85. Το 2006, 64 άσυλα κανονικά και 129 ανθρωπιστικά. Φέτος ελπίζω να πάμε καλύτερα,  ακόμη πιο καλά και από το 2006.

 

Το ζήτημα του ασύλου είναι πολύ δυσχερές για δυο λόγους: Διότι οι ίδιοι δεν έχουν τις καλές αποδείξεις, έχουν ισχυρισμούς και δεύτερον είναι πολιτικό ζήτημα που προκαλεί εντάσεις στις διακρατικές σχέσεις. Πάντοτε εκκρεμές. Το κρίνουμε και με τον ombudsman, τον Συνήγορο του Πολίτη, το κρίνουμε με την Ύπατη Αρμοστεία για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Εσείς είσαστε πολύ έμπειροι και έχετε δυνατή πρόσληψη των διεθνών σχέσεων και καταλαβαίνετε τις δυσκολίες. Εγώ σας υπόσχομαι, κύριοι Συνάδελφοι του Συμβουλίου της Ευρώπης, ότι έχουμε αρχίσει με τον αριθμό των ασύλων scrupulus,(μεγαλύτερη, ακριβέστερη) μελέτη των αιτήσεων και θα είμαστε καλύτερα και όσον αφορά τα ποσοστά μας.

 

Η τελευταία παρατήρησή μου έχει να κάνει με την εκτίμηση της καταστάσεως σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Δεν ξέρω πόσο ενήμεροι είσαστε, αλλά το πνεύμα στην Ευρώπη είναι «μην κάνεις ανθρωπιστική πολιτική “κυρία Ελλάδα”, διότι στο επόμενο βήμα, χωρίς να το θέλεις, έχεις γίνει ένας μετατοπιστής βάρους σε εμάς». Έχουν δίκιο. Δεν μπορώ να το λύσω και αυτό. Σας τα εκθέτω, γιατί εκτιμώ ότι καταλαβαίνετε για τί μιλάω.

 

Γι΄ αυτό, το συμπέρασμα είναι όχι εθνικές, μεταναστευτικές πολιτικές, κοινή Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική. Να τα εκτιμήσει όλα και αυτό προέρχεται από την ελευθερία της επικοινωνίας μέσα στα κράτη – μέλη και φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να πει όταν θα περάσει στο Schengen, ύστερα θα περάσει ένα βάρος στο οποίο εσύ γενναιόδωρα ή γενναιόψυχα το υποδέχεσαι από την Ασία, γιατί έχουμε πρόβλημα. Πρέπει η Ευρώπη -και οι 46 του Συμβουλίου και οι 27 της Ένωσης- να δει ότι υποδέχεσαι τους πληθυσμούς της Ασίας, τους αντέχεις “κυρία Ευρώπη”, “κύριοι του ευγενούς Συμβουλίου μας”, του Συμβουλίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συμβουλίου της Ευρώπης;

 

Εγώ ποτέ δεν δίστασα να πω: «ο ανθρωπισμός – ανθρωπισμός, αλλά και τα 300 εκατομμύρια της Ευρώπης δεν ξέρω εάν μπορούν να διαχειριστούν ως προς τις διαδικασίες υποδοχής τα δισεκατομμύρια της Ασίας και της Αφρικής».

 

Όπως αντιλαμβάνεστε, εγώ εκτιμώ -το Συμβούλιο της Ευρώπης, για την Επιτροπή μας- εκτιμώ τη σοφία σας. Σας εμπιστεύομαι και αυτό που κάνει η κυρία Παπαδημητρίου και η Επιτροπή εδώ είναι: «στύβουμε το μυαλό μας για να το δούμε το πρόβλημα». Έχω με τον Frattini – οφείλω να σας ανακοινώσω- μια γραμμή πολιτικής διαχείρισης των ρευμάτων, flow of immigrants, έχουμε ένα flow προς την Ευρώπη από την Αφρική, αυτό περνάει Λιβύη, Μάλτα και εξπά ή στη Νότια Ιταλία ή στη Σικελία και έτσι η ιδέα είναι να πάμε στην Αφρική, να φτιάξουμε εκεί τα κέντρα υποδοχής και να κάνουμε και τις διμερείς επαναπροωθήσεις  με τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.

 

Καλώς κύριοι. Μπορούμε να επενδύσουμε σοβαρές προσδοκίες; Εγώ παλεύω να φτιάξουμε άλλη γραμμή, να πάμε στα Ανατολικά της Τουρκίας, να ενισχύσουμε την Τουρκία να κάνει την αναχαίτιση για το flow από την Ασία και από την Αφρική. Μπορούμε να επιτύχουμε; Ποιές είναι οι δυσκολίες;

 

 

Με συγχωρείτε γιατί εμάκρυνα το λόγο μου. Σας ευχαριστώ που μου χαρίσατε την προσοχή σας.

 

…Αυτό που προέχει είναι η συναντίληψη τριών αρμοδίων οργάνων: Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου της Ευρώπης. Δηλαδή, το πνεύμα πρέπει να είναι ρεαλιστικό, γι’ αυτό έλεγα «πόσο αντέχει μία χώρα, πόσον όγκο;». Και αυτά είναι και φιλοσοφικά ζητήματα, γιατί μπορεί κάποιος να πει: «αντέχει μία χώρα άπειρο αριθμό και δεν μας ενδιαφέρει καν για τα εθνοφυλετικά, που δεν είναι πράγματι στα πρώτα ενδιαφέροντα μας».

 

Προκύπτουν όμως ζητήματα ουσιαστικά, της οικονομίας. Πόσο αντέχει μια οικονομία και τί γίνεται με την τύχη των ίδιων των μεταναστών; Εκμεταλλεύομαι την ερώτησή μας για να πω τί: Να παραγγείλουμε, κυρία Πρόεδρε, σε όλες τις χώρες αποστολής μεταναστών, ότι δεν υπάρχει παράδεισος στην Ελλάδα ή στην Ιταλία. Υπάρχει πιθανότητα δυστυχίας όταν γίνει η μεγάλη συμπίεση;  Αυτό να το πούμε και να το πούμε με εκστρατεία, συστηματικά. Ποιός είναι ευτυχισμένος; Γιατί ο μετανάστης σε μία χώρα γονατίζει από το βάρος της μετανάστευσης, είτε είναι η Ιταλία, είτε είναι η Ελλάδα, είτε είναι η Γαλλία ή το Βέλγιο. Για να τους δούμε αυτούς τους αγαπημένους μας συνανθρώπους, οι οποίοι παίρνουνε – οδηγούμενοι από την ανάγκη, την πίεση, τον πόλεμο- των ιματιών τους και φεύγουνε για να καταφύγουν πού; Σε ποιον παράδεισο;