Αρχηγέ, κύριε Γενικέ, Στρατηγοί, Ανώτατοι Αξιωματικοί, Αξιωματικοί γενικότερα γυναίκες και άντρες, κυρίες και κύριοι.
Ο Αρχηγός Αντιστράτηγος Τάσος Δημοσχάκης με ακρίβεια ημερησίας διαταγής και με υπευθυνότητα διετύπωσε τους όρους, τις γραμμές από τις οποίες υπαγορεύεται η πρωτοβουλία του Αρχηγείου για τη δημιουργία της θεατρικής ομάδας και τις εκδηλώσεις με πολιτισμική διάσταση που λαμβάνουν χώρα στο σχεδιασμό και την πράξη του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας. Εγώ επαινώ, συγχαίρω αυτό το πνεύμα του πολιτισμού της εσωτερικής καλλιέργειας και της ανάτασης όλης της οικογένειας της Αστυνομίας και της διάχυσης αυτού του πνεύματος στην ελληνική κοινωνία ευρύτερα.
Θα χαιρετίσω το πολιτιστικό γεγονός της ημέρας και της δικής σας παρουσίας με τρεις παρατηρήσεις:
Παρατήρηση πρώτη. Ήμουνα, πάνε λίγα χρόνια πριν, για την ακρίβεια δώδεκα χρόνια, Υπουργός και βρέθηκα στην Επίδαυρο, σε πρόβα στο θέατρο της Επιδαύρου. Δε διστάζω να σας ομολογήσω ότι έχω βαθύτατο, σχεδόν ειδωλολατρικό, σεβασμό προς το αρχαίο ελληνικό θέατρο, προς αυτήν την πρόταση του Θέσπιδος που περιέτρεχε με το άρμα του τους δήμους της Αττικής και πρωτοσυγκροτούσε την θεατρική διδασκαλία, ένα βήμα μετά από την λατρευτική, θρησκευτική εκδήλωση και δράση που ήταν προηγουμένως μονοπώλιο ή προνόμιο των Ιερέων του Δωδεκαθέου. Να σκεφτείτε ότι τα πρώτα θέατρα εγκαθίσταντο δίπλα από ιερόν. Τέλος πάντων ήμουνα στην Επίδαυρο. Παρακολουθούσα τις πρόβες και σκεφτόμουνα τη δύναμη του τοπίου και το Ασκληπιείο της Επιδαύρου. Και παρακολουθούσα με δευτερεύουσα προσοχή, οφείλω να ομολογήσω τώρα που σας κάνω την αναδρομή μου, ένα θίασο, έναν όμιλο καλλιτεχνών δευτερεύουσας τάξεως, δεν ήταν πρωτεύων θίασος του Εθνικού Θεάτρου, κάτι σαν μαθητεία ήταν, κάτι τέτοιο, έκαναν πρόβα. Και ακούω ένα κοριτσάκι ηθοποιό που έλεγε στο άλλο με την απόλυτη επιταγή: «μην πατάς τη Θυμέλη.» Δεν ήταν υψηλής καλλιέργειας και το ένα μωρό και το άλλο. Αλλά είχαν βαθιά συνειδητοποίηση. Η Θυμέλη καθώς ξέρετε ήταν το κέντρο της σκηνής. Θεωρείται, ότι υπονοείται εκεί ότι είναι ο θρόνος του Διονύσου. Είναι το απόλυτο κέντρο του πνεύματος και της τέχνης. Σας ζητώ να νιώσετε υπερηφάνια όπως ένιωσα εγώ, αναλογιζόμενοι την ποιότητα και την εσωτερική καλλιέργεια των δύο μικρών κοριτσιών που ήσαν μαθητευόμενες ηθοποιοί. ¨Μην πατάς τη Θυμέλη¨. Είναι η πρώτη παρατήρηση, τα υπόλοιπα τα αφήνω στη φαντασία σας. Εγώ απλώς καταθέτω το θαυμασμό μου για το στιγμιότυπο και για να σας δείξω τους δρόμους τους υπέροχους που οδηγεί η θεατρική καλλιέργεια, η εσωτερική καλλιέργεια μέσω του θεάτρου, δρόμους ανθρωπιάς, πολιτισμού, ευγένειας, να γνωρίσουμε τον ουρανό, να εννοήσουμε ότι το όνειρο είναι επίγειο, στη γη.
Η δεύτερη παρατήρηση μου είναι ότι πάντοτε ήταν έτσι. Είναι η πρόταση από το αρχαίο ελληνικό θέατρο ή βράχων, το θέατρο ¨διδακτήριο¨ και ¨διδασκαλείον¨ ενηλίκων διότι σταματάει η παιδεία στα δεκαοχτώ χρόνια. Ανάλογα με την πρόοδο της παιδείας, ελπίζω να μην είναι ταλαίπωρη η παιδεία όπως αυτά που έχουμε σήμερα, αλλά ας πούμε σε ομαλές συνθήκες η παιδεία τελειώνει μετά από δώδεκα χρόνια, έξι, τρία και τρία και να έχει και το Πανεπιστήμιο και ύστερα υποτίθεται ότι δεν έχουμε, δεν δείχνουμε τρόπους διδαχής των ενηλίκων πλέον. Εκείνη είναι η ώρα του θεάτρου. Είναι η ώρα της τέχνης, είναι η ώρα του χορού, είναι η ώρα της μουσικής και αυτό το αγαπημένο μας σύνολο της Αστυνομίας, ανταποκρίνεται, απαντά, προτάσσει πρόταση διδασκαλείου ενηλίκων. Αυτό είναι η θεατρική ομάδα της Αστυνομίας μας.
Η τρίτη παρατήρηση, θέλω να το προσαρμόσω λιγάκι στον Τennessi Williams και στην παγκόσμια διάσταση του ειδικού κανόνα της εσωτερικής καλλιέργειας που λαμβάνει χώρα η παγκόσμια διάσταση μέσω του θεάτρου. Εγώ αγαπώ το σινεμά, είμαι σινεφίλ, αγαπώ το θέατρο και βρίσκω ότι υπάρχουν υποδόριες, αδιόρατες γραμμές που συνδέουν την πρόταση του Τennessi Williams, ύστερα από λίγο την πρόταση του ?ρθουρ Μίλλερ ή το θέατρο ¨Νο¨ από την Ιαπωνία, βλέπω αυτήν την ενότητα του πολιτισμικού λόγου και έτσι ο άνθρωπος είναι αέναος, διαχρονικός και πλανητικός, καλύπτει όλον τον πλανήτη. Συνδέονται ή συναντώνται στη χαρά, συναντώνται στην αγωνία, συναντώνται στη μεγάλη άσκηση του προσδιορισμού της σχέσης του ατόμου προς το όλον, συναντώνται στον πόνο και στον Πάρσιφαλ που είναι κορυφαίο θέμα.
Μπορεί να πει κανείς χαρά σ΄εκείνους που μπορούν και νιώθουν πόνο. Υπάρχουν άλλες δυνάμεις του Θεού και της φύσεως που αυτόν τον πόνο τον κάνουνε μαργαριτάρι, γιατί πρέπει να ξέρετε το μαργαριτάρι είναι το δάκρυ ενός πονεμένου στρειδιού. Αυτή είναι η τρίτη σκέψη μου που θέλω να πω στη συζήτησή μας, τον χαιρετισμό μου Τennessi Williams, ελληνικό ακροατήριο, Έλληνες θεατές.
Τον αγαπήσαμε τον Τennessi Williams. Πήγε παιδάκι σ΄ένα θέατρο στο Μπροντγουέι -διάβαζα κάπου- για να κάνει τον υπηρέτη με πέντε δολάρια την εβδομάδα. Και με το πείσμα του, το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός με την πέννα του, με τη φαντασία του, με τις ασκήσεις τις ψυχολογικές που έβαλε στα θέματά του, ανέβασε έργο στο Μπροντγουέι, στο ίδιο θέατρο που ήταν υπηρέτης με πέντε εκατομμύρια δολάρια.
Συγχαίρω και ευχαριστώ εσάς για την παρουσία σας και την προσοχή σας και συγχαίρω τον Αρχηγό, το Αρχηγείο και την θεατρική ομάδα για το ανέβασμα του Rose tattoo που έχει κάνει θαυμάσια μετάφραση ο Μάριος Πλωρίτης, για την ακρίβεια όμως την παρακάμπτει την ακρίβεια γιατί κατ΄ ακρίβειαν είναι Τριαντάφυλλο τατουάζ στο στήθος. Πολλά συγχαρητήρια και πάλι, σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. Αυτές ήταν οι σκέψεις που ήθελα να θέσω στην ευγένειά σας με την ευκαιρία αυτής της θεατρικής παράστασης.
